Home sweet Home

Thuis, wat fijn om dat eindelijk na al die maanden te kunnen zeggen!

Ik ben intussen een week thuis en wat vliegen de dagen aan me voorbij!
Afgelopen weekend landde ik na een lange reis op Europese bodem. In Brussel stonden mijn familie en lieve vriendin waarmee ik in Ethiopië al mijn bevallingsverhalen heb kunnen delen me op te wachten. Na de nodige traantjes te hebben gedroogd vervolgde ik mijn thuisreis naar Nederland. De eerste dagen waren gevuld met familiebezoekjes die heel blij waren mij weer te zien. Toen ik aan het einde van het weekend weer voor het eerst naar mijn huisje in Den Bosch ging, zaten mijn lieve vriendinnen me op te wachten voor een Surprise ‘welkom thuis’ feestje!
Echt super lief dat iedereen van heinde en verre kwam om mij zo thuis te heten!

Het is heel raar om weer ander eten te eten en weer in een land te zijn waar alles heel snel gaat. Ik zit echt middenin een cultuurshock en daarom heb ik nog een heel warrig hoofd en ben ik snel moe. Gelukkig vangt mijn zusje me heel goed op, want we gaan vanaf nu lekker samenwonen in Den Bosch.

De dagen daarna waren vooral uitrusten en me verder voorbereiden op mijn sollicitatiegesprek. Hopelijk krijg ik binnenkort goed nieuws te horen en wordt ik de nieuwe verloskundige in een ziekenhuis in Rotterdam. Maarja hoe kunnen ze mij nou weigeren nadat ik net even ruim 100 baby’s mee op de wereld heb gezet?! ;)

In de laatste week voor ik naar huis kwam wilden nog heel veel mensen me even zien en gedag zeggen. Zo is het afscheid nemen ook heel dubbel.

In deze 5 maanden heb ik stiekem toch wel heel veel mensen leren kennen en daar zitten hele mooie personen tussen.

Vooral in de laatste weken had ik meer contact met andere westerse verloskundigen en artsen en zie ik dat anderen zich ook hard inzetten om de gezondheidszorg in Oeganda vooruit te helpen. Dit geeft mij hoop! Hoop voor de moeders en voor de toekomstige baby's en voor de dingen die zij weer voor anderen kunnen doen.

Blijvende veranderingen aanbrengen kost tijd en heel veel doorzettingsvermogen. Vijf maanden vallen daarbij in het niet en het heeft me doen inzien dat de meest krachtige personen degene zijn die dingen willen doen voor anderen, omdat ze een goed hart hebben en niet alleen omdat ze daar voor betaald krijgen.

Daarom ben ik ook heel dankbaar dat ik in mijn laatste week voor vertrek Christine heb leren kennen. Zij is een Ugandese verloskundige die werkt met haar hart!
Christine heeft een heel bijzonder levensverhaal en daar wil ik graag een stukje van met jullie delen, omdat het een inspiratie is voor iedereen.

Nog niet eens 18 jaar was ze en in haar familie waren toen al 4 vrouwen overleden, door gebrek aan verloskundige zorgen. Haar oma, twee tantes en een zus van Christine overleden tijdens of vlak na de bevalling. Dit zorgde ervoor dat zij al op jonge leeftijd zeker wist wat ze wilde gaan studeren en waarom ze als zeer gemotiveerde student haar diploma tot verloskundige wist te bemachtigen.

Ze heeft het in haar verloskundige carrière ver geschopt en kwam uiteindelijk terecht in een dorpje genaamd Malagita. Toen zij daar in de buurt een familielid bezocht, werd ze letterlijk en figuurlijk staande gehouden door een vrouw in baringsnood. Gelukkig was ze goed voorbereid op reis gegaan en hielp zij deze vrouw door de bevalling heen. De vrouw was vanuit het dorpje Malagita op weg naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis, omdat er geen verloskundige in haar dorp werkte. Omdat de mensen in het dorp haar zo dankbaar waren voor haar hulp, moest ze haar reis onderbreken om te komen eten. In die nacht dat ze in het dorp was, heeft ze nog 10 andere vrouwen verlost! Ongelofelijk toch?!

Omdat veel vrouwen vanuit Malagita het niet redden tot het dichtstbijzijnde ziekenhuis smeekte ze haar om in het dorp te komen wonen en vanuit daar als verloskundige te werken. In de daarop volgende jaren werden er door iedereen in het dorp bijdrage geleverd om er voor te zorgen dat er een kliniek kon worden opgezet waar de bevalling veilig plaats kon vinden. Iedereen gaf wat ze konden missen. Zo kwamen de bouwmaterialen: Stenen, hout, zand, cement en de bouwvakkers om de kliniek op te bouwen samen met het eten voor hun van iedereen. Uiteindelijk staat de kliniek er en werkt Christine als eerstelijns verloskundige tegen betaling wat de vrouwen ook maar kunnen missen.

Wat het mooie is, dat Christine werkt met haar hart en dat ze net zo begaan is met ‘haar moeders’ als ik dat ken van de Nederlandse verloskundigen en dit is heel zeldzaam in Oeganda. Ze zal nooit iemand hulp weigeren, ookal komt deze met lege handen en een lege portemonnee terwijl ik daar ontelbare levens in die ‘korte vijf maanden’ dat ik in het Referral Hospital werkte door verloren heb zien gaan.

Christine is niet alleen als verloskundige in de samenleving actief door bevallingen te toen, maar leidt ze nieuwe verloskundigen op. Daarnaast ziet ze het als haar verantwoordelijkheid om goede zwangerschapscontroles te doen en gezondheidsvoorlichting te geven over geboorte beperking en het vaccineren en verzorgen van de baby’s.

Het zou mij heel gelukkig maken om te weten dat ik iets bij kan dragen aan de toekomstige moeders en baby´s die in Oeganda geboren worden. Daarom wil ik heel graag geld inzamelen om steriele handschoenen te kopen voor de bevalling, zodat Christine zich kan beschermen tijdens de bevallingen die zij doet.
Heel veel zwangeren kunnen het geld voor deze handschoenen niet betalen, maar een bevalling doen zonder handschoenen voor de verloskundige dat kan gewoon ECHT niet en daarom moeten ze zich soms in de schulden steken.

Voor iedereen die hier ook graag iets aan bij wil dragen, dat kan! Laat het me maar weten en dan vertel ik je hoe ook jij hieraan mee kunt helpen.

Voor degene die graag nog meer van mijn verhalen lezen, nu ik weer thuis ben schrijf ik mijn blog voortaan op https://www.wereldsupporter.nl/nl/profile/eliseromijnders
Super bedankt voor alle lieve reacties en bemoedigende woorden in de afgelopen maanden, deze hebben mij echt kracht gegeven op moeilijke dagen!

Veel liefs Elise