The middle of nowhere

Afgelopen weekend ben ik samen met de meiden een weekendje weg gegaan. Het doel van onze reis was om 4 jongens naar hun ouders te brengen, zodat ze daar de kerstvakantie door kunnen brengen. De jongens komen uit het Noord-Oosten van het land uit de streek Karamoja. De reis is ruim 500 km en op de onverharde Afrikaanse wegen is dit een hele rit. Deze jongens zijn 2 jaar geleden naar Jinja gekomen in de hoop op onderwijs en een beter leven. Sindsdien hebben ze hun ouders, broers zussen en overige familie en vrienden niet meer gezien. Super dat wij iedereen blij konden maken!

Ik zal proberen het plaatje te schetsen. Op vrijdag ochtend om 5 uur begon de reis en reden we de zon tegemoet. De rit duurde ruim 10 uur en hoe verder we van Jinja vandaan reden, hoe minder steden en dorpen we tegen kwamen. De begroeiing werd steeds droger en kaler, omdat er in het Noorden van Uganda extreme droogtes heersen. We reden al een aantal uren over onverharde wegen en het werd in de auto steeds stoffiger!
Uiteindelijk lagen de dorpen meer dan een halfuur uit elkaar.
Wat ik dan bedoel met een dorp zijn ongeveer 4 lemen hutjes van 1,5-1,7m hoog met een rieten dak. Deze hutjes staan in een kring en daaromheen is een soort vogelnest gebouwd met hoge takken met scherpe punten. Er is een klein poortje waar je doorheen kunt kruipen om op het erf te kunnen komen. Een goede verdediging tegen krijgers en dieven, zodat het vee en het voedsel veilig zijn. Hier woont 1 familie met grootouders, ouders, kinderen, kleinkinderen. Soms zijn er een paar ‘vogelnestjes’ bij elkaar in de buurt en is het een groot dorp. De jongens woonden in wat te vergelijken is met een voorstad, aangezien en hier ook een hele grote wijk was met krotjes. In deze krotjes die je ook bij ons in de sloppenwijken ziet, wonen heel veel Afrikaantjes. Er was zelfs een school en er waren een paar winkeltjes.
Het was super om de gezichten van de jongens en hun vrienden en familie te zien toen ze na 2 jaar weer met elkaar verenigd werden! De blijdschap was zeer groot, ook voor mij om dit mede mogelijk te maken.

Wij gingen die zelfde dag nog terug naar Moroto, waar we net voor de schemering aankwamen. Moroto is een stad en daar konden we de auto na laten kijken. Het busje waarmee we op weg waren was namelijk van Afrikaanse kwaliteit en viel nog net niet uit elkaar. In Moroto verbleven we in een guesthouse en we waren allemaal blij dat we ons bedje in konden!

Zaterdag gingen we even buiten de stad verschillende stammen (in vogelnestjes) bezoeken. Ongelofelijk om te zien dat alle kinderen uit de omliggende huizen ons zo snel kunnen spotten. Binnen no time hadden we ongeveer 40 kinderen om ons heen verzameld en waren we met ze aan het dansen en zingen. Vele van hun hebben nog nooit eerder een blanke gezien en wij waren dus reuze interessant.
Het was daar echt zó heet dat ik er bijna van flauw viel, dus ik was heel blij dat we even in de schaduw onder een boom konden zitten!
De omgeving is echt mooi om te zien, maar ongelofelijk dat er nog steeds vele mensen zo leven. Het is moeilijk om dit met woorden uit te leggen, hopelijk lukt het deze keer om ook foto´s toe te voegen.

Zondag reden we al vroeg weer weg uit Moroto om nog verder naar het Noorden te rijden. We reden over nog slechtere wegen dan de dag daarvoor en waren blij dat we na ruim 7 uur dan eindelijk op de plaats van bestemming waren! Vandaag gingen we namelijk op safari! Donna en ik waren nog nooit in een Wild park geweest en Diede, was ook nog nooit in dit park geweest dus we waren super benieuwd!
Het park ligt in Kidepo en dat ligt helemaal boven in Uganda. Het park is ruim 1100 km² groot en de grenzen van het park vallen samen met de grens tussen Uganda en Kenia, maar ook met de grens tussen Uganda en Zuid-Sudan.
In het park leven heel veel verschillende dieren, maar de dieren kunnen ook gewoon het park uit lopen, of zich verstoppen, dus het is altijd maar afwachten welke je ook echt te zien krijgt!
We gingen ook overnachten in Kidepo en in het wild park staan kleine hutjes genaamd Bandas waar wij in gingen slapen. Er is geen hek of wat dan ook om de Bandas en de dieren kunnen hier ook vrij tussendoor lopen.

Om 16 uur waren we helemaal klaar voor ‘the game drive’, het dak van ons busje open, wij met z’n drieen uit het dak! Voorin onze ranger Zachary met zijn geweer en de chauffeur. We wilden graag de dieren van the big 5 spotten en in het bijzonder de leeuwen.
Ik vond het heel bijzonder om alleen al de natuur in het park te zien. Het is net of je de tv aanzet op national geographic, alleen dan live. De savanne bomen, het hoge gras, de hitte van de zon en de geluiden van vogels en het ruisen van de wind. Hier kom je echt van tot rust!

Toen we net vertrokken waren, zagen we al een paar buffels en verder hebben we verschillende antilopes gezien en groepjes wrattenzwijnen. Na een tijdje zoeken hadden we de kudde met buffels gevonden. Het waren honderden en honderden van deze grote beesten samen zover als je kon kijken. Er liepen ook veel kleintjes bij de mama’s en deze waren al groter dan onze Nederlandse koeien.
Ondertussen waren we nog steeds op zoek naar de leeuwen, maar hoorde we ook dat de giraffen en zebra’s niet meer te zien waren vanaf de ‘wegen’ door het park.
Toen opeens zagen we in de verte twee olifanten! De ranger zat 2 min. van te voren nog te vertellen dat de olifanten nu nog in de bergen tussen Uganda en Sudan waren en dat ze pas in Januari aan hun trektocht naar het park zouden beginnen.
We hadden dus geluk! Hoe dichterbij we bij de olifanten kwamen, hoe meer we er zagen. Uiteindelijk was het een kuddes van 30 olifanten waarvan er ook nog een paar baby’tjes waren! Super mooi om deze enorme beesten van zo dichtbij te zien!
We moesten van de gids weer richting huis en toen BAM, een lekke band!

Wij uit die auto, op 100 meter van de olifanten en toen begon onze chauffeur aan het vervangen van de band. Gelukkig hadden we een reserveband mee en een krik. Helaas was hij niet zo handig als hij eruit zag en natuurlijk alles op het Afrikaanse tempo, want 1,5 uur later stonden we daar nog! Ondertussen was het pikkedonker en zagen we verschillende ‘zwarte vlekken’ dichterbij komen. We waren heel blij met de hulp die we kregen van een ander groepje mensen die op safari waren. Even later konden we namelijk terug naar onze slaapplek.
We hebben nog gezellig even bij het kampvuur gezeten en dit deed me denken aan afgelopen zomer. Toen zaten we met de vrijwilligers van Mini-Gestel ook gezellig bij het vuur.

Maandag gingen we weer naar huis. Het was prachtig om de zon op te zien komen in dit stukje Uganda! Het was jammer dat we door de mankementen aan de auto niet nog een keer een ‘game drive’ konden maken.
Voor we weer naar huis konden moesten we de auto alweer laten maken.
Hij viel nu echt van ellende uit elkaar!
Een korte samenvatting van deze dag; we hebben weer 500km gereden, ongeveer 5,5u bij 3 verschillende autogarages gewacht en uiteindelijk waren we om half 4 ’s nachts pas weer thuis!

Op woensdag en donderdag heb ik gewerkt op de gynaecologie afdeling van het Main Hospital in Jinja en elke vrijdag ga ik in een health centre even verderop helpen.
Er zijn in het ziekenhuis niet zoveel dingen die moeten gebeuren, dus ik heb er een dagtaak aan om werk te zoeken. Ondertussen leer ik wel de verschillen in werkwijze en hoe het materiaal hier gebruikt wordt.
Op donderdag had ik weer geluk. Ik kreeg de kans om bij een keizersnede te zijn en heb nu letterlijk en figuurlijk mijn derde Ugandese baby helpen geboren te worden!

Het is een mooi jongetje geworden en hij maakt het goed!