Happy new year!

Voor jullie allemaal veel geluk voor in 2015! Deze oudejaarsavond en nieuwjaarsdag hebben wij gevierd vanuit de hoofdstad! We vertrokken op de 31e vroeg in de ochtend met een taxibusje naar Kampala! Voor Donna was het wel even spannend omdat ze altijd last heeft van wagenziekte. Dat in ons busje rotte vis lag, hielp daar niet echt aan mee. Wat echt super vies was, dat er in zo’n busje ook allemaal kakkerlakken rondlopen! Uiteindelijk werd het Donna te veel en zijn we per boda-boda verder gereisd. Helaas wilde ze ons niet helemaal met de scooter naar Kampala brengen en zijn we het laatste stukje met de auto gegaan.

Kampala is een grote stad en het verkeer is echt een gekkenhuis. Daarom duurt het ook eindeloos lang om van a naar b te komen. We bleven logeren bij vrienden van Diede en we gingen ‘even’ langs huis…
’s Avonds gingen we een stukje buiten de stad naar een dans voorstelling. Daar werden dansen vertoond van verschillende stammen in Uganda en ook van enkele omliggende landen. Dat was heel mooi om te zien en de dansen werden begeleid met de bijbehorende muziek op echte Afrikaanse muziek instrumenten. Ongelofelijk dat deze dansen ook nog steeds in verschillende plekken in Uganda gedanst worden bij speciale gelegenheden.
Deze avond was voor Donna een stuk minder leuk! Ze had opeens last van een erge allergische reactie en haar hele huid zat onder de rode gezwollen plekken. Het verspreidde zich zo snel en ze ging bijna dood van de jeuk, dat ze die zelfde avond nog naar de apotheek is gegaan voor medicatie.

Hier wordt het nieuwe jaar met vuurwerk ingeluid, net als bij ons. Hoe dat gaat is wel even anders. Door een aantal grote hotels in de stad wordt vuurwerk ingekocht en om middernacht afgestoken. Dit mag dus niet door alle burgers worden gedaan. Ook duurt het vuurwerk slechts 5 minuten! Vanaf 23u stromen de straten vol met mensen die een goed plekje zoeken om naar het vuurwerk te kunnen kijken. Het was super leuk om te horen en zien hoe de Ugandezen hier op het vuurwerk reageren! Na iedere pijl kwam er ooh en aah uit het publiek en mensen gingen helemaal uit hun dak als er siervuurwerk te zien was!
Na het vuurwerk gingen we naar huis en dat was maar beter ook. Ondertussen hadden mensen namelijk gedronken en op straat werd het steeds onrustiger.

De volgende dag ging het helemaal niet goed met Donna. De uitslag was nog veel erger geworden en daarom ging ze ’s ochtends vroeg naar het ziekenhuis. Daar kreeg ze behandeling met verschillende medicijnen en een infuus! Toen ze daar enigzinds van opknapte gingen we weer terug naar huis. Waarschijnlijk was de oorzaak een soort processierups, maar dat zullen we nooit zeker weten. De dokter schrok zelf erg van hoe ze eraan toe was en we zijn allemaal blij dat het niet tot shock heeft geleid. Met de medicijnen cocktail ging het gelukkig steeds beter en na een paar dagen was de uitslag en jeuk helemaal weg.

Werkdagen

De afgelopen dagen heb ik meegeholpen bij de zwangerschapscontroles in het ziekenhuis.
Hoe dat bij ons in Nederland gaat weten velen van jullie vast wel. Je maakt een afspraak met je verloskundige, gaat er naartoe. In een kwartiertje wordt je helemaal nagekeken en doe je je verhaal.
Hier in Uganda gaat dat even anders. Er komen voor 10u ruim 60 zwangeren naar de afdeling. Daar geven ze een schriftje af (waarin de controles worden opgeschreven) en gaan dan op een bankje zitten wachten. EIN-DE-LOOS wachten!
Als je voor de eerste keer op controle gaat bij een nieuwe zwangerschap wacht je eerst op je beurt bij de hoofdvroedvrouw. Daar wordt je in een hokje gecounseld voor HIV/AIDS, dan ga je naar een ander hokje voor de echte test en dan nog naar een derde hokje voor de uitslag van de test.
Alle moeders krijgen dus de mogelijkheid om zich te laten testen bij een nieuwe zwangerschap en indien ze positief zijn, wordt er direct gestart met medicatie!
Daarna wachten de mama’s totdat hun naam wordt geroepen en dan worden ze gewogen, de bloeddruk gemeten en de armen opgemeten. Het opmeten van de omtrek van de armen wordt hier standaard gedaan, omdat dit een goede manier is om na te kijken op de moeder ondervoed is.
Daarna mogen ze weer op een bankje gaan zitten en wachten totdat ze bij de vroedvrouw of dokter worden geroepen. Daar wordt dan eindelijk de echte controle gedaan. De controle houdt in dat de mama’s wordt gevraagd hoe het met ze gaat, dat er wordt gevoeld aan de buik hoe de baby ligt en er met een houten toeter naar het hartje van de baby wordt geluisterd. Binnen 5 minuten staat ze dan weer buiten en moet ze bij het laatste bankje gaan zitten om alle gegevens te laten registreren.
Als ze pech heeft moet ze ook nog wachten op vaccinaties of medicijnen.

De werkdagen zijn voor mij goed gevuld, want er kwamen dus ruim 60 zwangeren op een gewone dag. Het ergste is wel dat er maar 2 verloskundigen op de hele afdeling werken en rest wordt geregeld door 10 studenten! Als de mama’s geluk hebben dan is er een dokter aanwezig, maar dat is de helft van de tijd ook niet het geval.

Wel vind ik het heel frustrerend dat de moeder zoooo lang moeten wachten en dat de kwaliteit van de controles niet veel voorstelt. Hier moet namelijk de echte risicoselectie plaatsvinden en daar komt niets van terecht. Je kunt je vast ook wel voorstellen dat de zwangeren maar 3 of 4x in de hele zwangerschap op controle komen!

Er is nog zoveel ruimte voor verbetering, maar ik ben wel blij om te zien dat de moeders in ieder geval in grote getalen komen!

Baby’s

Door het project van Diede weten de moeders uit de nabij gelegen sloppenwijken ons nu te vinden voor hulp. Deze week kwamen er een paar moeder langs met baby’s die er slecht aan toe waren.
Het is alleen niet altijd even makkelijk om een baby ook echt te helpen!

Zo was er een casus van een moeder die thuis is bevallen van haar tweede kindje. Ze had geen geld voor de materialen die nodig zijn bij de bevalling en het transport naar het ziekenhuis. Na de bevalling was het kind erg moe en wilde niet drinken aan de borst. Nu is het kind ongeveer 1,5 week oud en het drinkt nog altijd niet goed uit de borst. Het is voor mij erg moeilijk om zo’n jong kind te zien dat er zo slecht aan toe is!
In de tijd dat ik als kraamverzorgster heb gewerkt zie je soms ook in Nederland van zulke baby’s. Na een paar daagjes kolven en bijvoeden zie je ze snel opknappen, maar die mogelijkheden heb je hier niet. Er is een enorme taalbarrière met de moeder van dit kind en de tips en adviezen die ik haar geef neemt zo niet aan. Door cultuur verschillen en schaamte is het namelijk niet zo makkelijk om met een handkolf moedermelk af te kolven en dit met een flesje aan het kind te geven.
Ik ben benieuwd hoe dit verhaal afloopt… Wat namelijk nog erger is om te zien dan een dood baby’tje is een baby’tje dat aan het sterven is.

Afscheid nemen

Hier in Danida is al bijna tijd om afscheid te nemen van Diede en Donna. Over minder dan een week is Donna al weer thuis en op de 17e verlaat ook Diede het land.
We hebben veel leuke dingen samen gedaan en daarom vind ik het ook helemaal niet leuk als de meiden weggaan. Om nog extra te genieten van onze laatste dagen gaan we samen een ‘weekendje’ weg! We gaan naar het westen van het land en gaan daar naar de Murchison Falls National Park. Daar schijnen indrukwekkende watervallen te zijn en gaan we ook nog een keer een safari maken! Daarna gaan we Donna uitzwaaien op het vliegveld en komt ze weer jullie kant op.

Avondje uit

Het lijkt nu alsof deze week alleen maar bestond uit ellende, maar dat is zeker niet het geval. We leren steeds mee mensen kennen in de stad en zo kom je nog eens op plekken, waar je anders niet zou komen.
Zo waren we gisterenavond op een feestje bij Flavours. Flavours is een bekend restaurant in de stad, gerund door een Nederlandse, waar elke eerste zaterdagavond van de maand een open podium is. Als iemand van jullie mij nog een kaartje wil sturen kan dat naar Flavours!

Flavours
to volunteer Elise Romijnders
P.O. Box 1747
Jinja, Uganda
Africa

Het open podium is voor onbekende muzikanten de kans om bekendheid te krijgen bij het grote publiek. Er waren veel zangers bij die echt heel goed konden zingen en natuurlijk ook paar die nog even moesten oefenen... ;)
Dit restaurant ligt vanaf Danida gezien, aan de andere kant van de stad en dat is ook de kant waar meer blanken verblijven. Het was een hele leuke avond en ik ga er zeker vaker heen!