Life in Uganda

Het is nu alweer ruim vier weken geleden dat ik ben begonnen op de verloskamers in Jinja. In die weken is er veel gebeurd en daar wil ik jullie graag over updaten.

Een week nadat Donna is vertrokken heb ik Diede naar het vliegveld gebracht. Het was heel fijn dat ik 2 maanden samen met haar kon doorbrengen, maar aan alle mooie dingen komt een einde!
Nadat Diede vertrok ben ik opnieuw verhuisd. Danida was niet de beste plek om te wonen en vooral in mijn eentje was het daar niet veilig genoeg.
Nu woon ik samen met Melissa in de stad. Zij is een Canadese werkt voor een lokale NGO. Ik ben heel blij dat ik bij haar kan wonen! Het is maar 10 min. lopen naar het werk dus dat is echt ideaal.

Mijn dagelijks leven bestaat vooral uit hard werken in het ziekenhuis. Ondertussen heb ik al heel wat bevallingen kunnen doen, de omstandigheden waarin dat gebeurd zijn niet altijd even makkelijk.
Het is hier elke dag minimaal 30 graden en dat betekend dat het vooral heel HEET is in het ziekenhuis.
Iedereen moet een uniform dragen naar het niveau waarin hij of zij is opgeleid. Je hebt dus studenten in het groen/blauw, dan heb je de paarse jurkjes voor de verpleegsters die een certificaat hebben behaald. Roze voor verpleegkundige die een diploma hebben behaald. Als je een bachelor hebt afgerond, zoals ik bachelor in de verloskunde heb gestudeerd krijg je een witte jurk.
Dan is er nog een rangen verschil te onderscheiden in een riem die je over je uniform draagt. Je hebt gewoon een witte, als je net begint. Als je medeverantwoordelijke bent voor de afdeling krijg je een rode band. Het hoofd van de afdeling draagt dan een zwarte band.

Stel je even voor je gaat werken, ook al is het maar 10 minuten lopen, toch is het al heel warm voor je in het ziekenhuis aankomt! Daar moet iedereen zich omkleden, maar je uniform is wit en schijnt door, dus moet je ook nog een onderjurk aan. Omdat het helemaal niet handig is dat je uniform wit is en het daarom snel vies wordt op de verloskamers moet je over je uniform ook nog een schort dragen. Deze is ook wit, dus heel veel verschil maakt het niet, maar als je dan een vlek ergens hebt zit die in ieder geval niet op je uniform.

Tijdens een bevalling draag je over je eigen outfit dan nog eens een plastic schort, een stuk landbouwplastic dat je helemaal om je heen moet wikkelen. Dit laat de gevoelstemperatuur stijgen naar 40 graden en dan mag het werk beginnen!

De eerst twee weken op de verloskamers waren vooral heel erg zwaar. De werkdruk is hoog omdat er aan de ene kant veel patiënten vanuit de regio komen, maar er vanuit de andere kant ook veel doorverwijzingen zijn. De afdeling wordt verbouwd en aangezien dat op een Afrikaans tempo gaat, zijn ze er een paar maanden langer dan gepland mee bezig.

Wat er dus gebeurd is dat er nu ergens in een gang een tafel is neer gezet om patiënten op te kunnen nemen en de dossiers te bewaren. De moeders die komen met weeën of gebroken vliezen zitten vervolgens in de gang te wachten op een klein bankje. Als dat bankje vol is dan zitten ze op de grond en als er helemaal geen ruimte is wachten ze naast het gebouw in de schaduw tot er plek is in de wachtrij.

Totdat de verbouwing klaar is, wordt er nu een klein hok gebruikt als verlosafdeling. Dat dit DE verloskamers van een groot referral hospital zijn, is best schandalig, maar acht als het voor tijdelijk is dan kan dan hier allemaal gewoon.
De kleine kamer heeft 4 bevalbedden en een wastafel die kapot is. Een babyopvang tafel die zo vol staat dat je er, als je geluk hebt , nog net je baby op kwijt kan en 3 emmers om je instrumenten in schoon te maken.
Als je voor een moeder het dossier hebt ingevuld moet je eerst wachten totdat er een bevalbed leeg is. Vervolgens kun je haar onderzoeken en weet je hoe ver ze ongeveer is. Als er 4 vrouwen tegelijk aan het bevallen zijn dan ben je dus wel even aan het wachten. Wanneer de moeders hun kind op de wereld hebben gezet moeten ze dus zo snel mogelijk weg, om weer plaats te maken voor anderen. Helaas ligt de kraamafdeling, waar de moeders nog minimaal 6 uur moeten blijven vaak ook vol, dan moeten de pas bevallen moeders op een mat in de gang liggen. Wel even anders dan bij ons natuurlijk.

Wat voor mij persoonlijk heel lastig was, toen ik begon op de afdeling, was dat er niemand erg beschikbaar was om vragen aan te stellen of uit te leggen hoe er hier precies gewerkt wordt.
Er zijn meestal 3 verloskundige op de afdeling met mij erbij meegeteld. Verder zijn er altijd minstens 10 studenten aanwezig. Elke paar weken komt er een nieuwe groep.
In ons systeem krijg je eerst een flinke hoeveelheid kennis en praktijk toetsen voordat je naar het ziekenhuis mag om te gaan observeren en worden alle praktijk handelingen onder supervisie gedaan.
Hier is dat niet zo! De studenten worden voordat ze ook maar enige theoretische kennis hebben naar het ziekenhuis gestuurd en daar is er niemand die ze echt dingen uitlegt of leert, ze doen maar wat.
Dat maakt het werken op de afdeling heel lastig, in de weinige ruimte die er is lopen ze vooral in de weg. Ook zijn ze in het team niet gewend aan vrijwilligers zoals ik. Ze weten niet zo goed wat ze met mij aan moeten en het duurde zeker twee weken voordat ze me een beetje begonnen te accepteren op de afdeling. Ondertussen zie je zoveel dingen die niet alleen anders, maar ook gewoon niet goed gaan, dat ik gillend gek werd. Ik stond op een gegeven moment ook op het punt om naar huis te komen, omdat ik niet kon doen waarvoor ik gekomen ben. Na een goed gesprek met de hoofdvroedvrouw waren er een paar kleine veranderingen en nu zijn ze als team gewend aan mij en kan ik me ook echt nuttig maken.

Er zijn al veel casussen geweest die niet goed zijn afgelopen en het is heel moeilijk om dat te zien gebeuren. Veel moeders moeten een keizersnede krijgen, omdat een bevalling op de natuurlijke weg niet ging of teveel risico´s met zich meebracht. Bijna al mijn patiënten in de eerste twee weken kregen na veel vertragingen een keizersnede.

Er zijn heel veel redenen waarom er vertragingen kunnen zijn voordat een patiënt een keizersnede krijgt. De redenen kunnen wij ons niet voorstellen, maar die zijn hier nu heel normaal voor mij geworden. Om even getallen te noemen al 11 van ´mijn´ moeders hebben een operatie gekregen en dat is ongeveer een derde van alle baby´s die ik hier tot nu toe geboren heb geholpen.

Omdat het voor mij gevoel zo lang duurde voordat ik het Main hospital écht kon werken en ik graag veel moeders wil helpen ben ik ook nog op zoek gegaan naar een ander ziekenhuis waar ik als vrijwilliger kan werken. Uiteindelijk ben ik in contact gekomen met het hoofd van het ziekenhuis in Iganga. 3 weken geleden ben ik ook daar begonnen met werken. Het is een streekziekenhuis waar een drukke kraamafdeling bij hoort en waar ik me nu 2 dagen in de week nuttig maak.
Daar zijn de omstandigheden heel anders en soms wat beter, maar het is ver weg van Jinja dus het is niet makkelijk om daar qua vervoer te komen.

Soms vraag ik me af waar ik in hemelsnaam aan begonnen ben, door Nederland te verlaten. Soms ben ik alles en iedereen beu en wil ik me spullen pakken en terug komen. Maar als er dan een moment komt dat je lekker aan het werk bent en weer een mooie bevalling kunt doen, dan voel ik me voor even thuis.

Mijn leven buiten het ziekenhuis is niet zo heel interessant. Het is vaak al laat voordat ik thuis ben en na het eten ga ik dan vaak nog even skypen voor ik weer ga slapen. Er is een paar dagen na dat Diede vertrok een andere vrijwilliger gekomen. Sarah is een verpleegkundige en woont en werkt in Mpummude. Dat is hetzelfde ziekenhuis waar ik ook een paar dagen heb gewerkt, maar waar het op de kraamafdeling vrij rustig is. Ik zie Sarah meestal 2x in de week, maar het is niet altijd even handig om 's avonds af te spreken.

Zo is er een ritme gekomen rondom werken in het ziekenhuis en doe ik niet veel anders. Soms spreek ik in de weekenden wat af, maar soms is het ook wel fijn om een dag in de week niks te doen. Daarom heb ik dus al even geen blog meer geschreven.

Vol trots laat ik jullie wat van mijn baby´s zien en hoop ik dat jullie genieten van de sneeuw, terwijl ik hier wegsmelt!