Eerste week

Eigenlijk ben in vandaag pas 6 dagen in Jinja, maar het lijkt al veel langer! Ik voel me al thuis in het familyhouse en het wennen aan Uganda ging ook heel snel.

Op mijn eerste echte dag hier kreeg ik een rondleiding van Brian. We zijn vanaf hier naar het ziekenhuis gelopen, dat was ongeveer 4 kilometer. Het ‘normale’ vervoersmiddel hier is een boda-boda. Dat is een brommertje waar naast de bestuurder nog max. 3 personen op kunnen worden vervoerd. Er zijn ook nog taxi-busjes, die rijden naar andere dorpen/steden hier ‘in de buurt’ en ook nog grote vervoersbussen die zelfs tot Kenia en Sudan rijden.
Wij gingen op mijn verzoek lopen, omdat ik zo makkelijker de weg kan onthouden en meer oriëntatiepunten heb. (Daar heb is nu helaas Evelien niet voor)
Zo heb ik hier al heel veel gezien, zoals supermarktjes, telefoonwinkels voor een sim-kaart en grotere restaurants en auto’s. Hieraan merk ik wel dat ik in een grotere stad ben!

Het ziekenhuis ziet er mooi uit het is echt een groot terrein met veel gebouwtjes. Elke gebouw is een afdeling van het ziekenhuis. Zo is er een apart gebouw voor de afdeling chirurgie voor mannen en vrouwen in het totaal schat ik dat er iets van 20-30 gebouwtjes, maar ik zal ze zeker nog eens tellen.
We hebben in het ziekenhuis gevraagd of ik al eerder zou mogen beginnen dan dat de registratie rond was, maar dat was helaas niet mogelijk. Hoe de labour ward eruit ziet kan ik jullie hopelijk volgende week vertellen, want ik heb goede hoop dat we deze op volgende week voor de registratie bij de ambassade en the counsil terecht kunnen. In Uganda draait namelijk alles om connecties en Brian heeft veel goede connecties!

Vrijdag ben ik met een van de kindjes naar het ziekenhuis gegaan, want hij was gevallen en zijn pols zag er niet goed uit. Ik ben al gepromoveerd tot dokter in het huis en er werd gevraagd op ik hem wilde onderzoeken. Nu ben ik extra blij dat ik mijn diploma heb gehaald van Eerste Hulp bij Kinder Ongelukken! ;) Het duurde wel even voor we in het ziekenhuis waren, maar uiteindelijk konden we foto’s laten maken en kregen we een dokter te zien. Goed nieuws, geen breuk, met een steunverbandje en rust moet het nu herstellen.
´s Avonds was ik met Diede meegegaan naar ´de berg´ op deze berg ligt de wijk massese karamoja. Zij heeft hier een babysitter project voor tienermoeders. De moeders die in dit project zijn opgenomen kunnen tegen betaling hun kind naar een van de babysitters brengen. In ruil daarvoor krijgt het kind eten, wordt er op hun gelet en zorgen de babysitters dat de baby´s en hun kleding schoon zijn. Deze wijk is een soort sloppenwijk waar de aller armste uit de stad in ´huisjes´ wonen. Zonder dit project kunnen de tienermoeders niet naar de stad om werk te zoeken en dus ook niks verdienen om eten voor zichzelf en hun kind van te kopen.
De tienermoeders brachten kun baby’s/peuters voorheen naar een kinderoppas van gemiddeld 8 jaar of waren gedwongen hun kind mee te nemen. Hierdoor werd de kans om een baantje te vinden voor die dag kleiner, maar ze verdiende daardoor ook minder.
Diede heeft dit project helemaal zelf opgezet en dit loopt nu ruim een maand. De moeders staan zelf echt achter dit project en er wordt door hun elke week gebruik van gemaakt.
Ik mocht dus met Diede mee naar de berg, om de mensen te leren kennen. Het was mooi om te zien dat er steeds iemand bereid was om te vertalen als je iets wil vragen. Dit zijn allemaal mensen die van het platteland naar de stad zijn gekomen in de hoop op een beter leven en waarvan de meeste dus ook niet de locale taal, Luganda, spreken. De kindjes vinden het heel leuk om een nieuwe ´Muzungu´ te zien en binnen no time had ik aan elke hand/arm 10 kinderhandjes.
Misschien kan ik bijdragen aan het project van Diede door gezondheidsvoorlichting te geven, want ik vind het zelf een super goed project! Diede heeft er in haar voorbereiding ook goed over nagedacht.

Zaterdag zijn we naar een internetcafé gegaan in de hoop om belangrijke mails te kunnen sturen voor mijn registratie maar helaas is het internet niet zoals thuis en is dat niet 1, 2, 3 gebeurd.
’s Middags zijn we naar berg nummer 2 gegaan, Massese Danida, daar woont een gehandicapt kindje genaamd Denise. Diede is van opleiding logopediste en hoop dit kindje door een pictogenda te leren communiceren. De moeder is erg trots op haar dochter, verzorgd deze met haar volle aandacht en liefde en dit is hartverwarmend om te zien. Hoe dit ik Afrika meestal met een gehandicapt kind gaat is namelijk totaal anders. Gewoonlijk wordt zo’n kind weggestopt is huis en niet aan de buitenwereld getoond uit angst dat de omgeving het kind ziet als een vloek over de familie.
Mijn bijdrage aan dit probleem kan zijn om de geboorte zorg te verbeteren. Hierdoor ook te zorgen dat de kans dan een kind gehandicapt raakt door problemen bij de geboorte, te verkleinen.

Zondag zijn we naar een tweeling gegaan een aantal dorpen verderop. Deze tweeling is geboren eind Juli bij 9 maanden zwangerschap (of dit ook echt zo is, weten veel moeders niet). De moeder is in het ziekenhuis tijdens de bevalling overleven. Niemand in haar familie weet hoe dit gebeurt is.
De kinderen zijn nu precies 4 maanden oud en worden verzorgt door de oma en de zussen van de moeders. De vader komt zo vaak als mogelijk langs maar heeft nog 3 andere kinderen om voor te zorgen. Er is niemand in de familie die de baby’s borstvoeding kan geven en veel geld voor baby-voeding is er niet. De kinderen zien er erg mager uit. Ze wogen met de geboorte 1,5kg (de zoon) en 2kg (de dochter). Diede had mij gevraagd om mee te komen kijken naar de kinderen om ze te onderzoeken en een advies te geven.
Het jongetjes zag er niet goed uit, ondervoedt en met verminderde reactie op prikkels. Bij het meisje kun je nog net niet alle botjes tellen, maar er is ook nergens baby-vet te zien. De kinderen krijgen nu soya-melk dit is een soort waterig papje waar ze ongeveer 50 calorieën per dag door binnen krijgen.
Deze kinderen wegen nu ongeveer 3 en 4 kilo, dit is evenveel als een kind in Nederland gemiddeld bij de geboorte weegt! Hartverscheurend om een baby zo op z’n reserves te zien teren.
Dit gaat zo niet langer, als een kind lange tijd ondervoedt is dan is er kans op hersenschade en algehele ontwikkelingsachterstand. Ik was heel blij om te horen dat Diede voor de komende 2 maanden een bijdrage kan doen aan de juiste babyvoeding!
In een grote supermarkt in Mukono hebben we de geschikte babyvoeding gevonden deze kost 18.000 shilling. De gemiddelde Oegandees verdient 3.000 UGX per dag, jullie begrijpen dat deze voeding dan ook écht niet te betalen is. Omgerekend betalen we nu €8,50 voor een kleine pot, kunstvoeding. Ik verwacht dat de tweeling hier 4 a 5 dagen van kan eten. De voeding is hier dus duurder dan in Nederland!

Het dorp waar de tweeling woont is lastig te bereiken. Om even op bezoek te gaan kost dus de hele dag. Eerst op een scooter (boda-boda) naar de stad, daar in een taxi-busje richting de hoofdstad. ‘Even’ wachten tot die vol zit en dan ±2uur naar het stadje Mukono. Vanaf daar is het nog een dik kwartier op een boda-boda en in een klein dorpje vinden we dan de familie. We wilden de tijd nemen om het verhaal te horen van de familie en de tweeling te onderzoeken. Het verhaal van kunstvoeding klaarmaken was helemaal nieuw en het duurde ook even voor we water hadden gekookt om de flesjes schoon te maken, om het water voor de voeding klaar te maken en deze aan de kindjes te geven. Omdat Uganda op de evenaar ligt is het hier even lang dag als nacht. Om 18u begint het te schemeren en om 19u is het donker. We moesten hierna dus weer naar huis terug omdat we nog ruim 2,5u terug moesten reizen!

Maandag zou eigenlijk mijn eerste werkdag zijn, maar helaas nog ‘even’ geduld. Brian en ik gingen naar een internetcafé om AL de benodigde documenten te printen en te kopiëren. Dit zouden eigenlijk originelen moeten zijn, dus ik ben benieuwd of ze mijn aanvraag goedkeuren. Hiervoor alleen hadden we al de halve dag nodig. Mailtjes sturen is me helaas weer niet gelukt wegens het internet. Wel heb ik een plek gevonden waar ik wifi heb op mijn telefoon dus als ik daar heb kan ik jullie WhatsAppjes lezen!
Ook heb ik een goede daad gedaan door Diede te helpen, want haar pinpas was ingeslikt door de geldautomaat! Uiteindelijk is alles goed gekomen, maar dat zag er zo eerst niet uit!
’s Avonds hadden we geen stroom (dit was pas de tweede keer sinds ik er ben dat we daar last van hadden!), maar we hadden een leuke activiteit bedacht! Muziek maken met de kinderen!
Wat er hier aan muziek instrumenten zijn in huis zijn, een jambe, schud ei, belletjes, fluit en een tamboerijn. We hebben alleen 9 kinderen, dus toen had ik glazenflesjes met verschillende hoeveelheden water gevuld en toen hadden we allemaal wat. Super leuk om te zien dat de kindjes hier zo blij van werden. Liedjes zingen en muziek maken met 2 gekke ‘Muzungu’s’.

Het locale eten in Uganda schijnt best wel lekker te zijn. Pannenkoekjes met ei erin gerold, een gerecht met bananen en dan nog verschillende met groenten. Helaas hebben ze hier in huis alleen geld voor rijst met bonen. Dit eten we dus elke middag en avond.
In de supermarkten zijn veel dingen te koop en ook frisdrank, zo heb ik al hetzelfde drankje gevonden wat we vaak in Ethiopië dronken! Mirinda! Het is heel zoet maar zo af en toe wel lekker, bijvoorbeeld wanneer ik me flauw voel, omdat we pas rond 14u lunchen. ;)
Hier hebben ze zelfs ook de bosbessen smaak van Mirinda en dat smaakt een beetje naar Cassis!

Ondertussen heb ik ook een nieuw telefoonnummer voor hier, als je die graag wilt hebben, stuur dan mama of Laura even een appje!
Vinden jullie het leuk om post te sturen? Het duurt gemiddeld 1-1,5 maand voor het aankomt, maar de andere vrijwilliger heeft al vaker post gehad, dus het kan wel. Het adres is;

Blessings4you-Uganda
to volunteer Elise Romijnders
P.O. Box 326
Jinja
Uganda / Africa